“Op het moment van ons overlijden, stijgt onze ziel uit haar gastlichaam. […] Naarmate ze verder van de aarde verwijderd raken, ervaren zielen een licht om hen heen dat steeds briljanter wordt. Sommigen zullen even een grijsachtige duisternis zien, en voelen dat ze door een tunnel of portaal gaan. De verschillen tussen deze twee verschijnselen zijn afhankelijk van de snelheid waarmee de ziel uitgaat, die op zijn beurt weer verband houdt met haar ervaring. Het trekkende gevoel van onze gidsen kan zachtaardig of krachtig zijn, afhankelijk van de rijpheid van de ziel en het vermogen snel te veranderen. In de vroege stadia van hun vertrek ervaren alle zielen een piekerige bewolking om hen heen, die snel optrekt waardoor ze in de verte kunnen kijken. Dit is het moment waarop de gemiddelde ziel een spectrale energie op zich af ziet komen. De figuur kan een liefhebbende soulmate zijn, soms twee, maar meestal is het onze gids. In omstandigheden waarin we worden opgewacht door een echtgenoot of vriend die voor ons is overleden, is onze gids ook dichtbij, zodat hij het overgangsproces kan overnemen. In al mijn jaren van onderzoek heb ik nooit ook maar een ziel gehad die werd opgewacht door een belangrijke religieuze figuur, zoals Jezus of Buddha. Echter, de liefdevolle essentie van de grote leraren van onze Aarde is aanwezig in de persoonlijke gidsen die aan ons zijn toegewezen.”
– Michael Newton, Destiny of Souls. New Case Studies of Life between Lives, 2019, pp.1-2 (Vrij vertaald door Judith Th.M. Verberne).